Σχολιασμός Νομολογίας περί αυτοδικαίως εγκεκριμένων Επιμετρήσεων (παλαιό καθεστώς)

Σύμφωνα με την Νομολογία που αφορά την περίπτωση αυτοδίκαια έγκρισης Επιμετρήσεων πριν την εφαρμογή των διατάξεων του Ν. 4070 / 2012 πλέον δεν ερίζει εφαρμογής. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά κάποιες περιπτώσεις :

Η1154/2006 ΣΤΕ ορίζει ότι μετά την πάροδο του χρόνου αυτού οι τμηματικές επιμετρήσεις θεωρούνται αυτοδικαίως εγκεκριμένες και

• Αφενός η Διευθύνουσα Υπηρεσία δεν δύναται να τις διορθώσει ούτε κατά την τελική επιμέτρηση.
• Αφετέρου με το πρωτόκολλο προσωρινής παραλαβής δεν μπορούν να αμφισβητηθούν τμηματικές επιμετρήσεις σιωπηρώς ή ρητώς εγκριθείσες.

Σύμφωνα με την 1413/2017 ΑΠ ¨Η άρνηση εγκρίσεως ή η διόρθωση των τμηματικών επιμετρήσεων από την Διευθύνουσα υπηρεσία πρέπει να γίνεται εντός τρίμηνου από την υποβολή τους προς έγκριση άλλως οι τμηματικές επιμετρήσεις θεωρούνται αυτοδικαίως εγκεκριμένες και δεν μπορούν να διορθωθούν ή αναθεωρηθούν σε μεταγενέστερο χρονικό στάδιο όπως κατά την τελική επιμέτρηση”.

Με την περίπτωση με την οποία πραγματεύεται η 60/2015 ΔΕΦ ΑΘ δεν τίθεται ζήτημα αυτοδίκαιης εγκρίσεως επιμέτρησης καθόσον αυτή αφορά επιμέτρηση αφαιρουμένων εργασιών και όχι εκτελεσθεισών εργασιών, λόγω μη διορθώσεώς της εντός ευλόγου χρόνου (τριμήνου) από την υποβολή της, κατά το μέρος που σ’ αυτήν δεν περιελήφθησαν οι επίμαχες εργασίες, οι οποίες ορθώς κατέστησαν αντικείμενο το πρώτον της τελικής επιμέτρησης, αποτελούν δε διόρθωση της τελικής επιμέτρησης.

Και αυτό υπό το σκεπτικό ότι είναι δικαιολογημένος ο συνολικός έλεγχος και η επαλήθευση των επιμετρήσεων από την υπηρεσία ως επιμετρητικών στοιχείων προκειμένου να υπάρχει σαφής διαχωρισμός των εκτελεσθεισών εργασιών και να αποφευχθεί έτσι ο κίνδυνος αλληλοεπικάλυψης των εργασιών, γεγονός που αποδεικνύεται και από τις επανειλημμένες επιστροφές διορθώσεις και υποδείξεις της υπηρεσίας προς την ανάδοχο κατά την υποβολή των επίδικων αναλυτικών επιμετρήσεων, η οποία συμμετείχε σε συσκέψεις για το σκοπό αυτό προκειμένου να διαχωριστούν οι επιμετρούμενες εργασίες από τις εργασίες που περιλαμβάνονταν στο αρχικό συμβατικό αντικείμενο. Δεν αποδεικνύεται ότι οι επίμαχες εργασίες πράγματι δεν αποτέλεσαν αντικείμενο της συμβάσεως, από το περιεχόμενο της οποίας δεν προκύπτει η αφαίρεσή τους,